Interview met Tim Voors over ‘Niet alleen’

Alle (wannabe) thru-hikers in Nederland kennen Tim Voors waarschijnlijk van zijn boek ‘Alleen: De Pacific Crest Trail te voet van Mexico naar Canada’. Oftewel het boek dat niet zomaar een boek is, maar een persoonlijk verhaal ondersteund met tekeningen en fotomateriaal van zijn solo hike over de befaamde PCT. Onlangs bracht Tim zijn nieuwe boek uit: ‘Niet alleen: een avontuurlijke voettocht dwars door Nieuw-Zeeland‘.

Nadat ik terug kwam van de Kungsleden hike in Zweden waar ik een hike maakte deze zomer, mailde ik hem met de vraag of ik hem voor NieuwZeelandInfo mocht interviewen. Toeval bestaat niet (of wel?) en hij was op dat moment ook de Kungsleden aan het doen. Een paar weken later zat ik bij hem aan de keukentafel in zijn woonplaats Broek in Waterland.

Tim Voors liep Te Araroa enkele jaren geleden. In het boek vertelt hij dat hij cycloon Gita uitzit in het gehucht Havelock en ik blijk slechts enkele kilometers verder gezeten te hebben op datzelfde moment, in Nelson. Het gesprek duurde ruim een uur want de mede-hikers herkennen het: je hebt genoeg stof om over te praten. Ik heb het interview zo goed en compleet mogelijk samengevat!

Allereerst … wat heeft je doen besluiten om Te Araroa te gaan doen?

“Ik had geen idee dat Te Araroa bestond en ik was daar ook niet echt mee bezig. Een vriend van mij, Goldie, is mijn muze en hij vertelde me over deze trail. Hij is heel onbevangen, rauw en idealistisch in zijn motivaties. Hij had bedacht om de zomer te verlengen naar drie zomers achter elkaar. Als je een trail wilt gaan lopen, helpt het dat iemand die je kent of vertrouwt het ook gaat doen of al gedaan heeft. Ik had dus iemand die zei ‘ik ga want ik wil een langere zomer’ en ik volgde zijn voorbeeld. Maar niet met een bepaalde reden, het is niet alsof ik graag naar Nieuw-Zeeland wilde. Er werd een behoefte in mij getriggerd en Te Araroa gaan doen was het antwoord op die behoefte. Mijn keuze had dus vooral met Goldie te maken, het beloofde één groot avontuur te worden and I wanted in! Ik ben overigens niet met hem mee gelopen, af en toe dook ie ergens op, maar hij wil niet met iemand samen lopen. Het besluit om Te Araroa te gaan lopen, werd als het ware voor mij bedacht. Daarnaast heb je soms een trail nodig. Als je eenmaal verslaafd wordt (in mijn geval aan thru hiken), heb je steeds weer een volgende fix nodig.”

Had je vooraf bepaalde verwachtingen van de trail en/of Nieuw-Zeeland en zijn die uitgekomen?

“Het beeld van een heel land doorkruisen spreekt me enorm aan. Een half land is niet voldoende trigger voor mij. Er hangt veel romantiek omheen. Nieuw-Zeeland was een stuk kleiner op de kaart dan ik dacht en als je er dan ook daadwerkelijk loopt, merk je dat het een relatief smal land is. Het is veilig, je ziet vaak zee. Ik had eigenlijk geen bepaalde verwachtingen, had mijn nodige research gedaan, maar verder niet.

Het gevaar van thru-hiken is dat je dingen met elkaar gaat vergelijken en dat wilde ik niet. Ik was een jaar ervoor van de Pacific Crest Trail gekomen en ik merk dat ik helemaal gek word van mensen die alleen maar trails met elkaar blijven vergelijken. Wanneer ik start met een nieuwe hike, geef ik mezelf twee tot drie weken om te vergelijken, omdat dat nu eenmaal is wat we doen. Maar daarna zeg ik ‘nu is het klaar en ben ik hier’. Daarnaast geeft Goldie mij ook niet de kans om vooruit te kijken en te vergelijken, dat maakt de ervaring namelijk minder puur.

En weet je, er zit vaak een ander woord aan de onderkant van verwachtingen, namelijk ‘angst’. Ik had dus niet zo veel verwachtingen, omdat ik niet bang was. Ik ben nu een trail aan het plannen ben waar ik al drie jaar bang voor ben, dus daar heb ik hele grote verwachtingen van. Angst of beter gezegd onzekerheid is de bron van verwachting. Hoe banger je bent, hoe beter je je voorbereidt.”

Dit brengt me naar mijn volgende vraag: hoe zijn de rivierdoorsteken?

(Note: de rivierdoorsteken op Te Araroa zijn mijn grote angst)

“Iedereen heeft zijn eigen angsten en dat is okee. Veel van mijn lezers geven dit aan mij terug uit mijn boeken, dat ze het fijn vinden om te lezen dat het okee is om bang te zijn. De twee meiden met wie ik in Nieuw-Zeeland liep waren ook solo hikers. We liepen nooit echt samen als in de hele dag, maar we wachtten altijd op elkaar bij de rivieren en de gevaarlijke stukken.

Ik denk dat er uiteindelijk drie dingen zijn die je kant doen: je ziet het, je beoordeelt het en maakt een keuze. De eerste optie is wachten tot er iemand komt om mee te overleggen en eventueel samen te gaan. Teruggaan is vaak geen optie, want vaak heb je dan te weinig eten. Je kunt ook wachten tot de ochtend tot het water gezakt is en dan oversteken. Indien het echt niet anders kan, kun je er omheen liften. Enkele rivieren maken geen onderdeel uit van de trail en dan is er omheen liften je enige keuze, tenzij je knettergek bent en toch een poging wilt wagen. In mijn jaar was er veel regen en bijvoorbeeld in de Richmond Ranges hebben mensen een exit geregeld. Dit zijn wel plekken waar je je goed voorbereidt.”

Hoe ben je de grote afstanden over asfalt doorgekomen?

“Ik heb besloten om er gewoon niet over na te denken. Ik heb een soort voornemen om de trail in zijn geheel te doen. Ik ben geen harde purist, maar ik wil wel gewoon de trail nemen zoals het is. Ik ga dus niet zeggen ‘oh dit is een klotestuk, dat sla ik over’. Ik zie gewoon een trail zoals ie is. Als je je hebt gecommit aan een gedachte hoef je er niet meer over na te denken. Mensen die dat niet doen moeten steeds opnieuw met zichzelf in discussie hierover en dat is zo vermoeiend. Ik ben gewoon gaan lopen, droeg felle kleuren zodat ik opviel. Het is soms best gevaarlijk en ik zorgde dat ik heel rap liep, dus niet stoppen en gewoon door. Indien mogelijk liep ik aan de andere kant van de vangrail en met muziek op maximaal één oor. Het langste stuk is ongeveer 18 kilometer en dan is het gewoon gaan. Omdat het asfalt reflecteert droeg ik een bandana om mijn gezicht om die hitte af te wenden. Ik snap mensen die het niet doen ook, ieder zijn keuze. Ik denk dat ik bij de 3% hoorde die niet ging hitchen en de asfaltstukken liep.”

Halverwege het boek besluit je ‘stoveless’ te gaan. Hoe is dat bevallen en hoeveel scheelt het uiteindelijk?

Note: stoveless betekent dat je je brander niet meeneemt en alles koud eet en drinkt

“Het valt qua gewicht wel mee, ik had eerder een jetboil en heb nu een pocket rocket, die is heel licht. Ik benader zoiets als een leuke uitdaging, maar op een speelse wijze. Op een warmere trail zou ik het zeker nogmaals doen. Op de Kungsleden heb ik mijn stove uiteindelijk alleen gebruikt om water op te warmen. Aangezien jij al veel over de tocht weet, denk ik dat het mooi is als hij voor jou op een bepaalde manier een ontdekking is en dat je met bepaalde dingen kunt gaan spelen. Het is ook niet een keuze die bepaalt wie je nu bent en je hoeft ook niet de hele trail op één keuze te baseren. Sushi is koud, wraps zijn koud, je kunt hartstikke lekker ‘koud’ koken. Op Kungsleden gebruikte ik mijn stove voor mijn warme soep, maar ik had er prima zonder gekund. Sunny (uit het boek) haar base weight is 6,3 kilo, die van mij is 6,7 kilo dus het scheelt wel wat.”

Heb jij last van hiker hunger?

Hiker hunger is een term die inhoudt dat je altijd honger hebt op de trail. Meestal ervaar je dit na ca. 2-3 weken, sommige hikers ervaren dit tijdelijk, bij sommige hikers is de honger voortdurend aanwezig.

“Ik vind het een beetje een geromantiseerd begrip binnen de scene. Als je honger hebt, ga dan gewoon wat meer eten. Ik heb nooit heel veel eten nodig en ben eigenlijk niet met eten bezig. Je weet wat je bij je hebt en dus zal je soms moeten rantsoeneren. Ik geloof niet zo in hiker hunger, je moet dan gewoon meer eten meenemen. Onderin mijn rugzak zit altijd een zak couscous en wat repen die ik nooit gebruik zodat ik altijd een noodvoorraad heb.”

Hoe vind je jouw reis/privé balans? En hoe ‘regel’ je dit met je partner?

“Ik heb een aardig ontwikkeld schuldbesef, maar denk dat vrouwen in het algemeen een groter verantwoordelijkheidsbesef hebben naar hun gezin en kinderen. Mannen zullen dit soort vragen niet zo snel stellen. Ik denk dat de belangrijkste vraag is ‘waar geef ik mezelf toestemming voor’. Dat is voor iedereen anders. Je kunt ook hier naar kijken en zeggen ‘het is okee dat ik per jaar een x-periode weg ben.’ Daarna moet je het gesprek met je partner hebben en als het dan okee is, is het ook gewoon okee. Blijf er dan niet teveel in hangen of het echt wel okee is, maar doe het gewoon. Ik geloof erg in formats en maak afspraken met mezelf, die ik vervolgens niet nakom. Ik kan er van afwijken maar de afspraak staat er. Ik zeg dat ik een jaar thuis ben en een half jaar niet thuis ben. Die regel ga ik dan ook uitstralen naar de wereld, of naar mijn vrouw en dan merk ik vanzelf hoe de wereld daarop reageert.

Stel dat je vaker weg wilt dan je partner, dan is de truc volgens mij om te beginnen met je partner te stimuleren hetzelfde te doen maar dan voor jou. En dat je laat zien ‘ik los de shit thuis op.’ Maar zorg er ook voor dat je je verantwoordelijkheden nakomt. Dus ik zorg ervoor dat ik het financieel helemaal regel en dat het geen zware belasting wordt voor mijn vrouw dat ik weg ben. Zo kun je bijvoorbeeld een Zweedse au pair in huren die ervoor zorgt dat de kids naar de hockey kunnen. Of iemand die ze naar school brengt. Je partner mag er geen last van hebben dat jij weggaat. Je gaat toch al flink wat geld uitgeven dus regel het dan goed, het is sowieso maar tijdelijk.”

Heb je plannen voor een nieuwe trail of boek?

“Ik ben al een tijdje aan het nadenken over de Continental Divide Trail, een van de drie grote trails in Amerika. Ik ben nog niet fully committed want ik zat nog in de angstfase, tot ik op Te Araroa twee gasten tegen kwam die zeiden ‘jij kan dit prima, het was onze favoriete trail.’ Daarnaast heb ik een enorm verlangen naar het wijdse, de rock ’n roll van Amerika. Het brave van het Europese heb je ook in Nieuw-Zeeland. Ik hoop er uiteindelijk ook een boek over te schrijven, maar dan moet ik hem eerst gaan lopen.

Echter merk ik dat ik ook veel aan het nadenken ben over de Jordan Trail op dit moment. Ik weet niet of ik die alleen zou willen doen omdat er nauwelijks een community is. Ik zou het mooi vinden om de Jordan Trail met de Israel Trail te connecten, maar op de CDT ben ik me mentaal al drie jaar mentaal aan het voorbereiden. Zo ben ik als de dood voor onweer en dat is iets wat bijvoorbeeld in Colorado veel voorkomt. Daarnaast zitten er natuurlijk beren in Wyoming, dat vind ik ook wel spannend. De ‘voorbereiding’ zit hem vooral in het leren ermee te dealen, net als jij doet met je rivierdoorsteken.”

Nog wat laatste woorden van Tim

“Ik vond Te Araroa in het begin best tegenvallen. Ik was de PCT in Amerika gewend en dat is alleen maar natuurschoon. De TA had voor mij iets teveel society. Dit heb ik uiteindelijk omarmd en ik heb enorm genoten van de mensen. Voor mij was dat de scenic experience. Dat en de zeeën van tijd die je hebt tijdens het doen van zo’n trail.”

Tenslotte mag ik nog een schilderij uitzoeken. Die heeft inmiddels een mooi plekje boven mijn bureau. Dankjewel Tim voor je tijd en al je wijze woorden en inzichten!

Mocht je het boek willen lezen, bestel hem dan hier:

Meer lezen over Tim Voors? Dat kan op zijn website!

Meer lezen over mijn voorbereidingen op Te Araroa? Lees dan hier alle artikelen over mijn voorbereiding.

Regel je Nieuw-Zeeland reis

Zin gekregen om naar Nieuw-Zeeland te gaan? Dan heb ik hieronder nog wat tips voor je met onder meer mijn favoriete websites om je reis te boeken en mijn favoriete reisgidsen.

– Vluchten boek je snel en voordelig via Skyscanner. Benieuwd naar mijn favoriete airlines? Lees dan dit uitgebreide artikel over vliegen naar Nieuw-Zeeland.

– Een huurauto boek je veilig bij Sunny Cars. Zij kopen het eigen risico voor je af zodat je zonder zorgen op reis kunt gaan en bij aankomst geen discussie hoeft te voeren over extra verzekeringen. Ze werken uitsluitend samen met gerenommeerde autoverhuurders zoals Alamo en Herz. Bekijk de tarieven, opties en beschikbaarheid hier. Meer weten over autohuur? Lees dan dit uitgebreide artikel.

– Je accommodaties regel je snel en eenvoudig via Booking.com. Tip: boek je optie waarbij je tot kort voor vertrek kosteloos kunt annuleren zodat je eventueel nog kunt wijzigen.

– Liever met een camper op pad? Bekijk hier de opties en prijzen van verschillende camperverhuurders.

– Mijn favoriete wegenkaart van Nieuw-Zeeland is deze.

– Als reisgids neem ik steevast de Lonely Planet mee. Liever een Nederlandstalige reisgids? Pre-order dan hier het Reishandboek Nieuw-Zeeland van uitgeverij Elmar dat door mijzelf geschreven is!

In dit artikel staan affiliate links. Mocht je via een dergelijke link een aankoop doen of een reservering maken, dan ontvang ik mogelijk en uiteraard zonder extra kosten voor jou een bescheiden commissie.